می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
بخدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش
می برم، تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق
زینهمه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو، ای جلوه امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد، می رقصد اشک
آه، بگذار که بگریزم من
از تو، ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم، صد افسوس
که لبم باز .....................
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم، خنده بلب، خونین دل
می روم، از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
اگر با دیگرانش بو میلی چرا جام مرا بشکست لیلی
اگر جام مرا بشکست لیلی بدان با دیگرانش بود میلی
نه!
نمی گذارد تو را ببینم
نسیمی که می وزد
آنسوی حوصله ی تنگ دریچه ی دلواپسی
و به هم می ریزد
رنگها را در باغ
در کدام گل نهفته ای
که با یادت
پر می شوم
از عطر بهار نارنج
و طراوت پس از باران
تو که رفتی پریشان شد خیالم
همه گفتند که من دیوانه حالم
نمیدانند که
این دیوانه در فکرِ شفا نیست
که هر چه باشد اما بی وفا نیست.
از وقتی بزرگ شدم دیگه بی خیال همه چیز شدم
غم و شادی هیچ نقشی در زندگیم نداشت
چون زندگی برام یه نواخت شده بود
تا اینکه یه روز زنگ در نواخته شد
وقتی در را باز کردم عشق بی تعارف وارد شد
و جایگاهش را در مرکز دلم پیدا کرد
از آن روز مثل بچه ها حساس شدم
با کوچکترین احساس خوشی می خندم
و با کمترین بی مهری یار می گریم
از بس بچه شده ام دل بچه ها هم به حالم می سوزه
نازم می کنند و برام شعر اتل متل می خونند
عشق آنقدر به دلم فشار میاره
که حتی خنده هام هم رنگ غم دارند
ولی من این غمو با دنیایی از شادی عوض نمی کنم
من این غمو دوست دارم چون عشقو دوست دارم.
نوشته های دیگران()
